رادیو سکوت

جوان که بودم، از مردم چیزی می‌خواستم که نمی‌توانستند بدهند؛ «دوستی پیوسته، عاطفه‌ی مدام». حال یاد گرفته‌ام از آنان چیزی بخواهم کمتر از آنچه می‌توانند بدهند؛ «همنشینی بی‌کلام»

کتاب: آدم اول
نویسنده: آلبر کامو

گاهی آدم دل‌اش برای دشمن‌اش هم تنگ می‌شود! سیگار…

فکر می‌کردم اگر کاری به کار کسی نداشته باشم، کسی هم کاری به کار من نخواهد داشت!

در سنگر یا بیمارستان، خداناباور نخواهید یافت!

روزی که اولین سیگار را کشیدم
روزی بود مثل امروز
باران می‌بارید
بر کوچه‌ها، خیابان‌ها و پشت بام‌ها…

آن‌چه روزگار می‌ستاند، نگهداری‌اش محال است؛ اما شکیبایی، لطماتِ سرنوشت را به بازی می‌گیرد. کسی که مال‌اش را دزدیده‌اند و لبخند می‌زند، خود، چیزی از کفِ دزد می‌رباید؛ و آن‌کس که بیهوده افسوس می‌خورد، از مایه‌ی خود می‌دزدد.

کتاب: اتللو
نویسنده: ویلیام شکسپیر

پدر،
ای کاش…
تزویر، ریا، دزدی، حقه‌بازی و…
را یادم می‌دادی!
اما تو خود نیز، هیچکدام از این‌ها را بلد نبودی!

اگر کسی نان شما را بِبُرد، آزادی شما را نیز گرفته است. اما اگر آزادی شما را بگیرد، یقین داشته باشید که نانتان نیز در خطر است، زیرا از آن پس نانتان وابسته به هوس و دلخواه ارباب خواهد بود، نه به تلاش خودتان.

خطابه‌ی نان و آزادی
آلبر کامو
ترجمه: عزت‌اله فولادوند

مگر چه می‌خواهم از وطن؟
جز لقمه‌ای نان و خیالی آسوده
چه می‌خواهم؟
جز تکه‌ای آفتاب و بارانی که آهسته ببارد
جز پنجره‌ای که رو به عشق و آزادی گشوده شود
مگر چه خواستم از وطن که از من دریغش کردند؟
آه ای میهن مغموم
وطن از پا افتاده
بدرود
بدرود!

– شیرکو بیکس

بدترین بلایی که می‌تواند گریبان یک ملت را بگیرد، این است که فاسدترین قشر و اراذل و اوباشِ جامعه، به قدرت برسند.

– آرتور شوپنهاور